Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Καλώς ορίσατε στον νέο ιστότοπο Ψυχολογίας

Με αφορμή την αναζήτηση στον χώρο της ψυχολογίας και την ιδιότητά μου ως Ψυχολόγου του τμήματος Ψυχολογίας Παντείου δημιούργησα αυτό το blog spot για να μοιραζόμαστε προβληματισμούς,έγκυρες γνώσεις, άρθρα κλπ.
Ευχή μου είναι να βρούν αυτό τον ιστότοπο συνάδελφοι αλλά και όσοι ενδιαφέρονται να ασχοληθούν με αυτήν την επιστημονική κατεύθυνση αρκετά χρήσιμο και εύχρηστο.

 Θα χαρώ να  απαντήσω σε προβληματισμούς σας  εφόσον μπορώ να παρέχω μια εμπεριστατωμένη άποψη.

Μισερλής Νικόλαος
Ψυχολόγος Π.Ε.

18 σχόλια:

  1. Επέλεξα ως πρώτο θέμα προς συζήτηση το ζήτημα των εκδηλώσεων άγχους καθώς απασχόλησε και εμένα προσωπικά ενώ εκτελούσα τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις αντιμετωπίζοντας περιστατικά που είτε χειριστικά είτε πραγματικά εκδήλωναν συμπτώματα άγχους. Στο πλαίσιο του στρατού και συγκεκριμένα των ειδικών δυνάμεων υπήρχε το όφελος της απομάκρυνσης από το Σώμα αυτό ακολουθώντας την προβλεπόμενη διαδικασία που επέβαλε την επίσκεψη στον ψυχολόγο της μονάδας ώστε να εκτιμήσει αδρομερώς την ψυχική κατάσταση του οπλίτη και στην συνέχεια να τον παραπέμψει στον Ψυχίατρο για να ολοκληρωθεί η διαδικασία.
    Βρίσκω το ζήτημα αυτό εξαιρετικά ενδιαφέρον καθώς έξω από το στρατιωτικό πλαίσιο το ζήτημα του άγχους αφορά λίγο-πολύ όλους και για το λόγο αυτό καλό θα ήταν να αναφερθούν κάποια σχετικά στοιχεία..
    Στον ελληνικό χώρο τα προβλήματα άγχους αποτελούν την συχνότερη ομάδα ψυχικών διαταραχών σε ποσοστό 8% του πληθυσμού. Μάλιστα οι διαταραχές αυτές είναι συχνότερες στις γυναίκες και σε άτομα χαμηλού μορφωτικού και κοινωνικο-οικονομικού επιπέδου.

    Το άγχος είναι αντίδραση σε άγνωστους κινδύνους που προβάλλουν όμως από τον εσωτερικό κόσμο του ατόμου σε αντιδιαστολή με τον φόβο που είναι αντίδραση σε γνωστούς κινδύνους. Για το λόγο αυτό αρκετές φορές προσπαθώντας να καταπολεμήσουμε το άγχος με μεθόδους που χρησιμοποιούμε για τον φόβο αποτυγχάνουμε, καθώς αυτό αποτελεί μέρος του εαυτού μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κύρια χαρακτηριστικά άγχους:

    1. συνοδεύεται από σωματικά συμπτώματα
    2. εμφανίζεται συγκινησιακή αντίδραση απέναντι στον κίνδυνο
    3. η αντίδραση είναι δυσανάλογα ισχυρή στον πραγματικό ή τον φαντασιακό κίνδυνο
    4. ο κίνδυνος είναι κρυφός και υποκειμενικός
    5. ορισμένα στοιχεία του άγχους είναι ιδιαίτερα ανυπόφορα, όπως η αίσθηση αδυναμίας και του αβοήθητου
    6. η αίσθηση φαινομενικής αντίθεσης προς τη λογική

    Σε αντιδιαστολή όταν εμφανίζεται κίνδυνος η αντίδραση είναι ανάλογη ως προς αυτόν ενώ πρόκειται για κίνδυνο προφανή και αντικειμενικό.

    Με ποιους τρόπους αποφεύγει κανείς το άγχος;

    1. Απώθηση: Μέσα απ αυτόν τον θεμελιώδη μηχανισμό άμυνας αποφεύγονται οι σκέψεις και τα συναισθήματα που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν το άγχος. Κατ αυτό τον τρόπο το άτομο αποφεύγει ή αναβάλλει να κάνει πράγματα που χωρίς να το αντιλαμβάνεται σχετίζονται με το άγχος του.
    2. Εκλογίκευση: Με αυτό τον μηχανισμό άμυνας μη αποδεκτές συμπεριφορές, κίνητρα ή συναισθήματα καθίστανται συνειδητά ανεκτά με λογικές όμως όχι και σωστές εξηγήσεις. Στην περίπτωση αυτή το άγχος μετατρέπεται σε ορθολογικό φόβο.
    3. Άρνηση: Συνιστά έναν ανώριμο αμυντικό μηχανισμό όπου το άτομο ασυνείδητα αρνείται την ύπαρξη του άγχους όπως και τα εμφανιζόμενα συμπτώματα όπως εφίδρωση, ταχυκαρδία, τρόμος, τάση προς έμμετο, συχνοουρία, διάρροια κ.ά.
    4. Καταχρήσεις: Σχετίζεται με υπερκατανάλωση αλκοόλ και ψυχοδραστικών ουσιών που προκαλούν καταστολή του άγχους.
    5. Φυγή στον ύπνο: Οδηγεί σε απόδραση από μια δύσκολη πραγματικότητα.
    6. Υπερβολική αφοσίωση στην εργασία: Το άτομο δεν δίνει περιθώρια στον εαυτό του να σκεφτεί και να αγχωθεί με τα προβλήματά του.
    7. Σεξουαλική δραστηριότητα: Τα άτομα αυτά που χρησιμοποιούν την σεξουαλική δραστηριότητα για να κατευνάσουν το άγχος τους συνήθως αισθάνονται έντονο εκνευρισμό όταν δεν τους δίνεται η δυνατότητα για σεξουαλική ικανοποίηση. Επιπλέον πολλές φορές ο καταναγκαστικός αυνανισμός μπορεί να προκληθεί από άγχος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κυριότερες αγχώδεις διαταραχές:

    1 Διαταραχή πανικού
    2. Αγοραφοβία
    3. Ειδική-απλή φοβία
    4. Κοινωνική φοβία
    5. Ψυχαναγκαστική0 καταναγκαστική φοβία
    6. Διαταραχή ύστερα από ψυχοτραυματικό στρες
    7. Διαταραχή από οξύ στρες
    8. Σωματόμορφες διαταραχές: Πρόκειται για ψυχικές διαταραχές που παρουσιάζονται με μορφή σωματικών συμπτωμάτων για τα οποία δεν υπάρχει οργανική αιτία που να δικαιολογεί την εμφάνισή τους. Αυτά τα άτομα υποφέρουν πραγματικά και αισθάνονται η βιώνουν σωματικά συμπτώματα χωρίς να το θέλουν και χωρίς να είναι κατά φαντασίαν ασθενείς.
    Κάποιες από αυτές τις σωματόμορφες διαταραχές είναι:
    1. Σωματοποιητική διαταραχή ή σύνδρομο Briquet
    2. Διαταραχή πόνου
    3. Υποχονδρίαση
    4. Σωματοδυσμορφική διαταραχή
    5. Διαταραχή μετατροπής ή υστερική νεύρωση.

    Για αρχή σας παραθέτω αυτά τα λίγα καθώς το ζήτημα αυτό δύσκολα εξαντλείται και φυσικά υπάρχουν πολλές ακόμη διαταραχές άγχους που αναφέρονται σε πολύ ιδιαίτερες περιπτώσεις όπως οι διασχιστικές διαταραχές (διασχιστική αμνησία ή διαταραχή αποπροσωποποίησης)

    Θα χαρώ να διαβάσω τις παρατηρήσεις και τα ερωτήματά σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Θα ήθελα να ρωτήσω και να καταλάβω τις διαφορές μεταξύ άγχους στρες και φοβίες....Επίσης ισχύει οτι έως ένα βαθμό το άγχος είναι ωφέλιμο????και κατά πόσο η διατροφή μας παίζει ρόλο στη γένεση ή στον έλεγχο του άγχους...(Αργυρώ,28)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η συναισθηματική κατάσταση που ορίζεται σαν: «δυσάρεστο αίσθημα προσμονής» ή σαν «φόβο χωρίς αντικείμενο», ή σαν «δυσάρεστο αίσθημα ασαφούς και απροσδιόριστου κινδύνου»

    Το άγχος εκδηλώνεται σαν εσωτερική ένταση. Σε ήπια μορφή, το άγχος μπορε...ί να βοηθήσει ένα άτομο γιατί αυξάνει την ετοιμότητα του για δράση και αντίδραση. Από τη στιγμή όμως που το άγχος αυξάνεται πολύ επιφέρει το αντίθετο αποτέλεσμα και προκαλεί πρόβλημα.

    Το άγχος αρχικά σχετίζεται με την ιδιοσυγκρασία, τον χαρακτήρα ενός ατόμου στη γέννηση του. Άλλα παιδιά γεννιούνται νευρικά, άλλα ήρεμα. Οι παιδικές εμπειρίες και τα γονικά πρότυπα επηρεάζουν στη συνέχεια. Ο νευρικός, ενοχικός, απαιτητικός γονιός παίζει μεγάλο ρόλο στη εξέλιξη του άγχους. Στη συνέχεια έρχονται οι προσωπικές εμπειρίες (λάθη, αποτυχίες), οι αποφάσεις (φίλοι, επιλογή συντρόφου, μόρφωση) και τα αναγκαία / τυχαία γεγονότα της ζωής που επηρεάζουν θετικά ή αρνητικά την ζωή ενός ατόμου και τις πιθανότητες ασθενειών που σχετίζονται με το άγχος.Η έλλειψη νοήματος στην προσωπική μας ζωή και η έλλειψη προορισμού συντείνουν στο άγχος και στη μελαγχολία. Είναι απαραίτητο να νιώσουμε το κουράγιο να βρούμε αυτό το κάτι που θα γεμίσει την ζωή μας.
    Η φοβία από την άλλη είναι ένας επίμονος και παράλογος φόβος κάποιου συγκεκριμένου αντικειμένου, ή κάποιας συγκεκριμένης κατάστασης που έχει σαν αποτέλεσμα την επιθυμία αποφυγής αυτού αντικειμένου.
    Υπάρχουν τρία βασικά χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν τις φοβίες από τους φόβους:
    1. Υπάρχει ένας επίμονος φόβος για ένα αντικείμενο ή κατάσταση που διαρκεί για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα.
    2. Είναι γνωστό ότι ο φόβος είναι παράλογος, και αυτή η αποκάλυψη δεν συντείνει στην αποφυγή του φόβου.
    3. Το πιο βασικό χαρακτηριστικό της φοβίας είναι η αποφυγή της αγχώδους κατάστασης / αντικειμένου.
    Οι φοβίες εξελίσσονται:
    Μαθαίνονται αρχικά από μια εμπειρία οξέος άγχους σε μια συγκεκριμένη κατάσταση που συνήθως εξελίσσεται σε επίμονη αποφυγή της αγχώδους κατάστασης.
    Σε ότι αφορά την διατροφή ουσίες όπως η καφεΐνη, η νικοτίνη και η λήψη των απαραίτητων θρεπτικών συστατικών είναι σημαντική γιατί επηρεάζουν το άγχος.Σε άτομα που υποφέρουν από κρίσεις πανικού η καφεΐνη απαγορεύεται.Όπως επίσης είναι σημαντικό να προσλαμβάνονται σωστοί συνδυασμοί τροφών όπως υδατάνθρακεσ με πρωτείνη καθώς,αν και μπορεί να παχαίνουν (εφόσον τρώμε άτσαλα και ώρες που αντενδείκνυται),γίνεται σύνθεση της βιταμίνης Α που είναι απαραίτητη για την σωστή λειτουργία του νευρικού συστήματος.Το γεγονός όμως ότι τρώμε συνήθως βιαστικά όταν είμαστε αγχωμένοι αφενός δεν βοηθάει στην σωστή πέψη των τροφών καθώς το στομάχι δεν προλαβαίνει να αποσυνθέσει στα θρεπτικά συστατικά τους τις τροφές και έτσι δημιουργείται αίσθημα δυσφορίας και κωλεοσπασμοί,κατάποση αέρα κλπ αλλά και ο οργανισμός δεν προσλαμβάνει όλα τα θρεπτικά συστατικά που χρειάζεται για να λειτουργήσει ομαλά.Είναι λιγο πολύ φαύλος κύκλος..
    Ελπίζω να σε κάλυψα.. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. η διατροφή έχει να κάνει με την αύξηση σεροτονίνης σώστα????(Αργυρώ,28)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ισχύει,ωστόσο η καφεϊνη έχει να κάνει με την αύξηση της σεροτονίνης γιατί σε αύτον τον νευροδιαβιβαστή μεταφράζεται όταν μπει στον οργανισμό μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ena mikro afierwma sti sxiszofreneia.Mia apo tis pio diadedomenes morfes psyxwsis.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. An kapoio kontino sou proswpo exei sxizofreneia pws prepei na ton antimetwpizeis?yparxei fovos na sou kanei kako? (Ανδριάνα,23)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πρόκειται για μια ψυχική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από προβλήματα στην αντίληψη της πραγματικότητας. Βέβαια δεν παρατηρείται οργανική βλάβη του νευρικού συστήματος του ασθενή, πλην όμως όλες οι επιστημονικές εργασίες επί του αντικειμένο...υ αφήνουν να εννοηθεί την ύπαρξη μιας λεπτής νευροφυσιολογικής και χημικής δυσλειτουργίας μάλλον άγνωστης μέχρι σήμερα. Μάλιστα με τον όρο σχιζοφρένεια καλύπτεται ένα σύνολο νόσων με διαφορετικούς μηχανισμούς. Για παράδειγμα υφίστανται τέτοιες χρόνιες ψυχώσεις που δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ειδικότερα ούτε ως σχιζοφρένεια αλλά και ούτε ως χρόνια παραληρήματα.

    Συνήθως τα άτομα με σχιζοφρένεια έχουν ακουστικές και οπτικές παραισθήσεις, παρανοϊκές ψευδαισθήσεις και αποδιοργανωμένη ομιλία και σκέψη ("φυγή ιδεών"), γεγονός που τους δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στην κοινωνική τους αλληλεπίδραση. Τα συμπτώματα της σχιζοφρένειας συνήθως εμφανίζονται κατά τη νεαρή ηλικία και επηρεάζουν περίπου 0,4%-0,6% του πληθυσμού[1]. Ακόμα, τα άτομα που πάσχουν από αυτή τη διαταραχή εμφανίζουν έντονη εσωστρέφεια και γενική αποδιοργάνωση του Εγώ.

    Τα αίτια της σχιζοφρένειας δεν έχουν εντοπιστεί πλήρως, αλλά είναι κυρίως βιολογικής, ψυχολογικής και κοινωνικής φύσεως. Η κυρίως έρευνα που διεξάγεται για την σχιζοφρένεια εστιάζεται κυρίως στους βιολογικούς/γενετικούς παράγοντες που φαίνεται πως παίζουν και τον πιο σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη αυτής της ψυχικής διαταραχής. Η σχιζοφρένεια σήμερα σε αρκετές περιπτώσεις θεωρείται ελέγξιμη διαταραχή και μέσω της κατάλληλης θεραπείας τα άτομα που πάσχουν έχουν την πιθανότητα να επανενταχθούν στο κοινωνικό σύνολο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Υπό την κλασική μορφή της νόσου, όπως οριοθετήθηκε από τις εργασίες του Γάλλου Φ. Σασλέν και του Αυστριακού Ε. Μπλόυλερ, όπου και ομοφωνούν γενικά οι κλινικοί ιατροί, η σχιζοφρένεια δημιουργεί βαθιά μεταμόρφωση και ειδικότερα τη διάλυση της... προσωπικότητας όπου και περιλαμβάνει:

    1. Ασυμφωνία ιδεών, επιθυμιών, αισθημάτων, λόγου, χειρονομιών και πράξεων με αμφιθυμία (αλληλοσυγκρουόμενα αισθήματα).
    2. Απώλεια επαφής, με την πραγματικότητα, αυτοαναδίπλωση σε φανταστικό εσωτερικό κόσμο (αυτισμός), με διαταραχή σχέσεων.
    3. Σταθερή εξασθένηση προσαρμοστικότητας και κοινωνικής δραστηριόητας, έλλειψη πρωτοβουλίας, κάθε ενδιαφέροντος και παρόρμησης
    4. Παραληρηματικές εκδηλώσεις, άνευ ειρμού, αφηρημένες, ανεξιχνίαστες, συνοδευόμενες συχνά με ψευδαισθήσεις.

    Σύμφωνα με το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο για Ψυχικές Διαταραχές (DSM-IV-R)] του Αμερικανικού Συνδέσμου Ψυχιάτρων, για να χαρακτηρισθεί κάποιος ως πάσχων από σχιζοφρένεια θα πρέπει να παρουσιάζει τουλάχιστον 2 από τα παρακάτω συμπτώματα για χρονικό διάστημα τουλάχιστον ένα μήνα:




    * Ψευδαισθήσεις



    * Παραισθήσεις



    * Αποδιοργανωμένη ομιλία (π.χ. συχνές ασυνάρτητες ή αποδιοργανωμένες προτάσεις)



    * Αποδιοργανωμένη ή κατατονική συμπεριφορά (π.χ. ακινησία, υπερδιέγερση)



    * Αρνητικά συμπτώματα (π.χ. έλλειψη συναισθημάτων, αλογία)




    * Γενικά η σχιζοφρένεια προσβάλει συνηθέστερα έφηβους και ενήλικους, και των δύο φύλων, και μέχρι 35 ετών. Σε παιδιά θεωρείται πολύ σπάνια ενώ σε άτομα ηλικίας άνω των 40 ετών αποτελεί εξαίρεση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αποδιοργανωμένος Τύπος

    Τύπος σχιζοφρένειας στον οποίο πληρούνται τα παρακάτω κριτήρια:

    Α. Προεξάρχουν όλα τα παρακάτω:
    ...
    (1) αποδιοργανωμένος λόγος

    (2) αποδιοργανωμένη συμπεριφορά

    (3) επίπεδο ή απρόσφορο συναίσθημα

    Β. Δεν πληρούνται τα κριτήρια Κατατονικού Τύπου.

    Πρόκειται για τον τύπο της Σχιζοφρένειας που παλιότερα ονομάζονταν ήβηφρενικός. Την αποδιοργανωμένη συμπεριφορά και τον αποδιοργανωμένο λόγο μπορεί να συνοδεύσουν ανόητη συμπεριφορά και ανόητο γέλιο. Λείπουν οί συστηματοποιημένες παραληρητικές ιδέες, μπορεί όμως να υπάρχουν διασπασμένες παραληρητικές ιδέες ή ψευδαισθήσεις χωρίς οργανωμένο περιεχόμενο. Μαννερισμοί, υποχονδριακά ενοχλήματα παραληρητικού επιπέδου, υπερβολική κοινωνική απόσυρση και παραξενιές στη συμπεριφορά είναι συχνά. Η κοινωνική έκπτωση είναι μεγάλη. Συνήθως υπάρχει προνοσηρή διαταραχή της προσωπικότητας, πρώιμη και ύπουλη έναρξη και χρόνια πορεία χωρίς σημαντική ύφεση.

    Κατατονικός Τύπος

    Τύπος Σχιζοφρένειας στην κλινική εικόνα του οποίου κυριαρχούν δύο τουλάχιστον από τα παρακάτω:

    (1) κινητική ακινησία όπως γίνεται φανερή με καταληψία (συμπεριλαμβανομένης και της κηρώδους ευκαμψίας) ή με εμβροντησία (stupor)

    (2) υπερβολική κινητική δραστηριότητα (που είναι εμφανώς άσκοπη και δεν επηρεάζεται από εξωτερικά ερεθίσματα)

    (3) ακραίος αρνητισμός (προβολή αντίστασης που προφανώς δεν έχει κανένα κίνητρο σε κάθε εντολή ή διατήρηση δύσκαμπτης στάσης σε κάθε προσπάθεια μετακίνησης) ή αλαλία

    (4) ιδιορρυθμίες των εκούσιων κινήσεων όπως γίνονται φανερές από στάσεις του σώματος (εκούσια λαμβανόμενες απρόσφορες ή αλλόκοτες στάσεις), στερεότυπες κινήσεις, έκδηλους μαννερισμούς, ή έκδηλους μορφασμούς

    (5) ηχολαλία ή ηχοπραξία

    Η καταληψία είναι η άκαμπτη διατήρηση μιας θέσης του σώματος για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η κηρώδης ευκαμψία, όπως ήδη αναφέρθηκε, είναι η εντύπωση που δίνεται κατά τις παθητικές κινήσεις των μελών από τον εξεταστή, ότι αυτά μοιάζουν σαν να είναι από κερί, καθώς παραμένουν στη θέση που τα μετακίνησε. Η ηχολαλία είναι η επανάληψη σαν ηχώ (ή σαν ομιλία παπαγάλου) από τον ασθενή αυτών που λέει κάποιο άλλο άτομο. Η ηχοπραξία είναι η επαναληπτική μίμηση από τον ασθενή των κινήσεων ενός άλλου ατόμου. Κατά τη διάρκεια του κατατονικού stupor ή της κατατονικής διέγερσης το άτομο χρειάζεται προσεκτική παρακολούθηση για να μη βλάψει τον εαυτό του ή τους άλλους και μπορεί να χρειασθεί ιατρική φροντίδα λόγω μη λήψης τροφής, εξάντλησης, υπερπυρεξίας, αυτοτραυματισμού κτλ. Η μορφή αυτή της σχιζοφρένειας αν και συχνή πριν μερικές δεκαετίες, είναι πια σπάνια στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ.

    Σημειώνουμε, ότι για να διαγνωσθεί αυτός ο τύπος, θα πρέπει κατ' αρχήν να πληροί όλα τα κριτήρια της Σχιζοφρένειας και επίσης να μην υπάρχει άλλη αιτιολογία για την κατατονία όπως κάποια ουσία (π.χ. νευροληπτικά), κάποια γενική ιατρική κατάσταση ή κάποιο μανιακό ή καταθλιπτικό επεισόδιο.

    Αδιαφοροποίητος Τύπος

    Τύπος Σχιζοφρένειας στον οποίο υπάρχουν συμπτώματα που πληρούν το Κριτήριο Α αλλά δεν πληρούνται τα κριτήρια του Παρανοϊκού, Αποδιοργανωμένου, ή Κατατονικού Τύπου.

    Υπολειμματικός Τύπος

    Τα διαγνωστικά κριτήρια του Υπολειμματικού Τύπου κατά DSM-IV είναι:

    Τύπος Σχιζοφρένειας στον οποίο πληρούνται τα παρακάτω κριτήρια:

    Α. Απουσιάζουν προεξάρχουσες παραληρητικές ιδέες, ψευδαισθήσεις, αποδιοργανωμένος λόγος και έντονα αποδιοργανωμένη ή κατατονική συμπεριφορά.

    Β. Υπάρχουν σημεία που δείχνουν ότι η διαταραχή συνεχίζεται, όπως φαίνεται από την παρουσία αρνητικών συμπτωμάτων ή δύο ή περισσότερων συμπτωμάτων από αυτά που αναφέρονται στο Κριτήριο Α για τη Σχιζοφρένεια, που είναι παρόντα με εξασθενημένη μορφή (π.χ. παράξενες πεποιθήσεις, ασυνήθιστες αντιληπτικές εμπειρίες).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Όπως φαίνεται, λοιπόν, από τα κριτήρια, ο τύπος αυτός αναφέρεται στις περιπτώσεις που έχει υπάρξει τουλάχιστον ένα επεισόδιο Σχιζοφρένειας, αλλά στην τωρινή κλινική εικόνα δεν υπάρχουν έντονα ψυχωτικά συμπτώματα, ενώ υπάρχουν αρνητικά συμπτ...ώματα ή εξασθενημένα θετικά.

    Σημειώνουμε, ότι αυτό που έχει κυρίως σημασία δεν είναι η ακριβής διάκριση των τύπων, όσο η διαφοροδιάγνωση της Σχιζοφρένειας από άλλες διαταραχές.

    Θεραπεία

    Η θεραπεία της Σχιζοφρένειας είναι μια μακρόχρονη και επίπονη διεργασία για τον ασθενή, την οικογένεια του, το γιατρό και όλα τα άλλα μέλη της θεραπευτικής ομάδας που φροντίζουν τον ασθενή - ψυχιατρικές νοσηλεύτριες, κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι, σύμβουλοι επαγγελματικής αποκατάστασης, εργοθεραπευτές κ.ά.

    Κατά καιρούς, πολλοί ισχυρίστηκαν ότι βρήκαν τη θεραπεία της Σχιζοφρένειας. Καμιά, όμως, δεν αποδείχτηκε αποτελεσματική. Δεν υπάρχει θεραπεία για αυτή τη χιλιάδων ετών καταστροφική αρρώστια, γι' αυτό η θεραπευτική μας παρέμβαση απευθύνεται στην αντιμετώπιση των συμπτωμάτων και στην ψυχοκοινωνική αποκατάσταση του ασθενή. Έτσι, η θεραπευτική αντιμετώπιση της Σχιζοφρένειας θα περιγραφεί κάτω από δύο μεγάλες διαστάσεις - σωματικές θεραπείες και ψνχοκοινωνικές θεραπείες - που οπωσδήποτε όμως έχουν περιορισμένη αποτελεσματικότητα (και δυνητικά μπορούν να αποβούν και βλαβερές). Παρόλα αυτά προσεκτικά σχεδιασμένα θεραπευτικά προγράμματα που συνθέτουν τις δύο διαστάσεις μπορούν να βοηθήσουν πολλούς ασθενείς να επανακτήσουν τη χαμένη τους λειτουργικότητα και ψυχολογική ακεραιότητα και υγεία.

    Αυτό, πάντως, που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι θεραπευτική αντιμετώπιση των σχιζοφρενικών σημαίνει μακρόχρονη παροχή συστήματος βιοψυχοκοινωνικής υποστήριξης, που είναι η βάση για την εξασφάλιση ποιότητας στη ζωή τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Οι σχιζοφρενείς συχνά δείχνουν να έχουν χάσει τον ενθουσιασμό τους ή το ενδιαφέρον τους για τα πράγματα (σχολείο, εργασία, ψυχαγωγία, σεξουαλική δραστηριότητα κλπ), τείνουν να απομονώνονται και να αποφεύγουν την επαφή με τους άλλους, ενώ πο...λλές φορές παραμελούν τον εαυτό τους και την ατομική τους υγιεινή. Ακόμη τα άτομα με σχιζοφρένεια μπορεί να δυσκολεύονται να πάρουν πρωτοβουλίες και αποφάσεις ή να δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν.

    Συχνά τα άτομα με σχιζοφρένεια μένουν απαθή και αδιάφορα στα ερεθίσματα και δεν εκφράζουν κανένα συναίσθημα, μιλούν μονότονα, δεν παίρνουν τις συνηθισμένες εκφράσεις προσώπου ενός λυπημένου ή χαρούμενου ανθρώπου ακόμα κι όταν μιλούν για κάτι θλιβερό ή ευχάριστο αντίστοιχα. Μπορεί επίσης να εκφράζουν συναισθήματα που δεν ταιριάζουν με αυτά που λένε ή αυτά που σκέφτονται, π.χ. να γελούν λέγοντας κάτι πολύ δυσάρεστο και το αντίστροφο.

    Πηγή: www.psychologia.gr

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Η ύπνωση είναι μια ειδική κατάσταση μεταβλημένης συνειδητότητας η οποία προκαλείται τεχνητά από κάποιο άλλο άτομο ή από τον ίδιο τον υπνωτιζόμενο (αυτο-ύπνωση). Επιτυγχάνεται μέσω της έντονης εστίασης της προσοχής και της αντίληψης σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο το οποίο μπορεί να είναι εξωτερικό ή εσωτερικό, ή της εστίασης σε μία σκέψη, ιδέα, μνήμη, εικόνα, φανταστική δραστηριότητα, λέξη, φράση ή σωματική αίσθηση. Η ψυχοφυσιολογική κατάσταση κατά την ύπνωση χαρακτηρίζεται από ελάττωση ή και αναστολή της κριτικής ικανότητας – ή της λογικής - αυξημένη δεκτικότητα σε συστάσεις και παροτρύνσεις (υποβολιμότητα), δυνατότητα πρόσβασης σε ασυνείδητες μνήμες και συναισθήματα, καθώς και πρόσβαση σε ασυνείδητες πηγές αυτό-ανάπτυξης και αλλαγής. Αντίθετα απ’ ότι πολλοί πιστεύουν, η χαλάρωση, παρόλο που χρησιμοποιείται συνήθως στη θεραπευτική ύπνωση, δεν είναι απαραίτητη για να μπει ένα άτομο στην κατάσταση ύπνωσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Κλινική Ύπνωση

    Κλινική Ύπνωση, η οποία είναι επίσης γνωστή και ως θεραπευτική ή ιατρική ύπνωση ή κλινική υπνοθεραπεία, ονομάζεται η ψυχοθεραπεία που χρησιμοποιεί την ύπνωση σαν ένα ισχυρό και αποτελεσματικό εργαλείο θεραπείας. Η κλινική ύπνωση είναι ίσως η πιο παλιά γνωστή μορφή ψυχοθεραπείας. Ενώ οι περισσότερες ψυχολογικές μέθοδοι θεραπείας μπορούν να ανιχνευτούν ιστορικά σε διάστημα μικρότερο των δύο αιώνων, η χρήση θεραπευτικών μεθόδων παρόμοιων με τη σύγχρονη κλινική ύπνωση είναι γνωστή κυριολεκτικά από την αυγή της ανθρωπότητας.



    Η σύγχρονη κλινική υπνοθεραπεία είναι μια συνθετική, βραχεία στρατηγική θεραπείας που στοχεύει συγκεκριμένα στο να βρει λύση σε ένα πρόβλημα γρήγορα, με ασφάλεια και όσο πιο αποτελεσματικά γίνεται. Τα ψυχολογικά ή ψυχοσωματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι συνήθως απλά το αποτέλεσμα μιας πιο βαθιάς, υποβόσκουσας διανοητικής / συναισθηματικής αιτίας. Η κλινική υπνοθεραπεία στοχεύει ακριβώς σε αυτό το βαθύτερο επίπεδο προκειμένου να δώσει λύση.



    Η ευκολία πρόσβασης στο ασυνείδητο που επιτυγχάνεται κατά την ύπνωση, επιτρέπει τη χρησιμοποίηση ανεκμετάλλευτων δυνατοτήτων του ατόμου οι οποίες βοηθούν σημαντικά στη θεραπευτική αλλαγή. Η θεραπευτική λογική που βρίσκεται πίσω από την κλινική υπνοθεραπεία, είναι ότι αυτό που μας δημιουργεί προβλήματα στην καθημερινότητά μας είναι ο τρόπος με τον οποίο σκεφτόμαστε και τα αντίστοιχα συναισθήματα που προκαλούνται από τις σκέψεις μας. Ωστόσο, ο τρόπος που σκεφτόμαστε και τα αντίστοιχα συναισθήματά μας, είναι αυτά που εμποδίζουν την πρόσβασή μας σ’ ένα άλλο επίπεδο σκέψης ή συνείδησης όπου μπορούμε να βρούμε τη λύση του προβλήματος. Η κλινική υπνοθεραπεία μας επιτρέπει τη πρόσβαση σ’ αυτό το άλλο διαφορετικό επίπεδο συνείδησης και διανόησης.



    Οι μέθοδοι και οι τεχνικές της κλινικής υπνοθεραπείας οδηγούν ακριβώς εκεί: Στην επαφή μας με αχαρτογράφητες πλευρές ή περιοχές της προσωπικότητάς μας και στην επίλυση των προβλημάτων μας μέσω των νέων συνειδητοποιήσεων που αποκτούμε από αυτή την εσωτερική επικοινωνία.



    Η ύπνωση αυτή καθαυτή δεν αποτελεί θεραπεία, μπορεί όμως να χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικά σε συνδυασμό με διάφορες ψυχοθεραπευτικές μεθόδους, όπως ψυχοδυναμικές, γνωσιακές, συμπεριφορικές, κλπ. Η χρήση της ύπνωσης επιταχύνει και αυξάνει σημαντικά την αποτελεσματικότητα αυτών των ψυχοθεραπειών. Υπάρχουν επίσης και μέθοδοι ή τεχνικές ψυχοθεραπείας οι οποίες έχουν αναπτυχθεί ειδικά για χρήση σε συνδυασμό με την ύπνωση, καθώς και τεχνικές υπνοθεραπείας οι οποίες βασίζονται αποκλειστικά στην υπνωτική υποβολή για την επίτευξη επιθυμητών αλλαγών στη συμπεριφορά του ατόμου. Τις τελευταίες δεκαετίες έχουν επίσης αναπτυχθεί θεραπευτικές προσεγγίσεις οι οποίες έχουν μεν τις καταβολές τους στην κλινική ύπνωση – κυρίως όσον αφορά τη χρήση καταστάσεων μεταβλημένης συνειδητότητας – το θεωρητικό τους όμως υπόβαθρο καθώς και οι τεχνικές που χρησιμοποιούν έχουν διαφοροποιηθεί σημαντικά από την κλασσική κλινική ύπνωση, έτσι ώστε να αποτελούν μια ανεξάρτητη κατηγορία θεραπειών. Στις σχετικά νέες αυτές προσεγγίσεις περιλαμβάνονται η Θεραπεία των Καταστάσεων του Εγώ, το Συμβολόδραμα, η Άμεση Θεραπεία του Υποσυνειδήτου, η Διαδικασία Ταχείας Επανενσωμάτωσης και η Βιοθυμική Ψυχοθεραπεία, οι οποίες, όπως δείχνουν κλινικές μελέτες, είναι εξαιρετικά αποτελεσματικές στην οριστική επίλυση – και όχι απλά στη διαχείριση – ψυχοσυναισθηματικών ή / και ψυχοσωματικών προβλημάτων, μέσα σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή